Söýgi iň parlak nur, iň uly güýçdür we Ýer ýüzünde ony ýeňip biljek hiç hili garşy güýç ýokur. Söýgi haýsy ruh bilen bitewileşse, şony elýetmez beýiklige göterer. Söýmeýän ruhlaryň kämillige ýetip, şeýle ýokarylara beýgelmekleri mümkin däldir. Hawa, olar ýüzlerçe ýyl ýaşasalar hem, ynsanyýet we kämillik adyna sähelçe-de ýol alyp bilmezler. Söýgüden mahrum ýürekler öz egolarynyň garaňky we çylşyrymly labirentlerinden gutulmagy başarmandyklary üçin, hiç kimi söýüp bilmezler, söýgüni syzmagy başarmazlar we ähli barlygyň ýaradylyşyndaky muhabbetden habarsyz ýagdaýda ýaşarlar we wagty-sagady gelende-de, bu dünýäden bakyýa göçüp giderler. Çaga ilkinji “iňňä” bilen gözüni açanda söýgüni, mähiri görer, mähir-muhabbetden doly ruhlary görer we söýgüden doly gursagy ýassyk edinip ulalar. Has soňraky durmuşynda bolsa, şol derejede hakyky, gatançsyz söýgüni kämahal tapsa, kämahal-da tapyp bilmän kösener; ýöne, tutuş bir ömür boýy hemişe ol söýgüniň gözleginde, küýseginde bolar we ony tapmak üçin jan eder.