Elimi ağzımı kapatmak için hareket ettirdiğimde, üçü birden ileri doğru büyük bir adım attı. Doğal olarak ben de bir adım geriye çekildim. İleri doğru başka büyük bir hamle yapar gibi hareket ettiler. Kelsey oğlanlara göre bir adım öne çıktı. Gözleri açık şekilde 3-5 adım uzağımdaydı. Son derece heyecanlıymış gibi baktı. Dönüp yatağa atladığım sırada arkamda yüksek bir gürleme duydum. Arkamda, onların normal şartlarda bana vurabileceğinden daha şiddetli bir darbe hissettim.

“Bu da ne, be! Ah!” Sırtımdaki acı sebebiyle bağırdım.

Başımın üzerine örtüyü çektim. Çocukça olduğunun farkındaydın fakat karıma saldıracak halim yoktu. Sonunda sesler kesildi. Sadece Kelsey’den çıktığını tahmin ettiğim, kulağa rahatsız edici ve oldukça derin gelen ağır nefes alış verişleri işittim. Sonrasında nefes alış verişlerinin hepsi kesildi ve sessizlik odayı doldurdu.

“Uyumadığını biliyorum…” O kadar hızlı fısıldadı ki ne dediğini zar zor anladım.

Hemen sonrasında mikrodalganın bip sesi evi doldurdu ve televizyon eski haline döndü. Oğlanlar odalarına geri çekilirken odadan ayrılmakta olan belli belirsiz ayak sesleri işittim. Kelsey yatak örtüsünün altından çıktı ve yanıma yatıp kıvrıldı. Hemen telefonumu aldım ve saati kontrol ettim. Sabaha karşı 1:10’du. Hiçbir şeye anlam veremiyordum.

Uyumaya devam etmek için elimden geleni yaptım fakat söylemek boşuna, çok fazla uyuyamadım. Ne haltlar döndüğünü anlamaya çalışıyordum. Bir sonraki adımı tahmin etmeye çabaladım. Gelecek sefer için yapabileceğim tek şeyin, uyuyor gibi yapmak olduğunu düşündüm çünkü hareket etmezsem beni fark etmeyebilirlerdi. Eğer onlar tamamen uyuyor olduğumu düşünürlerse belki de koridorda sadece korkunç şekilde dikilirlerdi. Sanırım denemeye değerdi…