“Siz ne halt ediyorsunuz?” Benimle dalga geçtiklerini düşündüğüm için pis pis sırıtarak sordum.

Onların şaka yaptığını düşünmek şimdi düşününce pek mantıklı gelmedi. Sonuç olarak, uyanacağımın garantisi olmadan gecenin bir yarısı neden hepsi birden ayaklanmıştı?

Sorduğum soru sonrası hepsinin bedeninde alışılagelmemiş bir kıpırtı olunca şaşkınlık içinde geriye doğru zıpladım. Bu, bir şeylerin yanlış olabileceğini gerçekten düşünmeye başladığım zamandı. Bir korku hissi üzerime çöktü ve terlemeye başladım. Mikrodalga fırının saati aniden bipleyince ödüm öyle bir koptu ki korkuyla bağırdım. Oğlanlar aniden döndü ve odalarına doğru yürüdü. Kelsey de aynı şeyi yaptı. Gülüşü yok oldu ve bir zombi gibi yanımdan yürüyerek yatağımıza döndü. Sanki tüm bu süre zarfında uyuyormuş ve hiçbir şey olmamışçasına horlamaya başladı. Kafam allak bullak halde yattığım yere geri döndüm ve telefondan saati kontrol ettim.

“Bu da ne?…” Zamanı fark ettiğimde kendi kendime söylendim.

Sabaha karşı 1:10. Uyandığımdan beri sadece bir dakika geçmesi imkansızdı. En azından 5 dakikanın geçmiş olması gerekirdi. Yine de, Kelsey’e bu konuyu sabahleyin açmaya karar vererek silkelenip yatağa döndüm.

Gelecek sabah uyandığımda her şey eski haline dönmüştü. Çocukların salonda oynadıklarını duyabiliyordum. Kelsey kahvaltıyı hazırladığı için bacon ve yumurtaların kokusunu alabiliyordum. Ayağa kalktım ve gülümseyerek yürüdüm çünkü geçen akşamki ufak şakalarını hatırladım.

“Günaydın afacanlar…”

Hepsi yüzünde kafalarının karışık olduğuna dair bir ifade ile bana dik dik baktı.

“Ne?” Sonunda eşim konuştu.

“Geçen gece? Hepiniz koridorda dikilip bana gülmüyor muydunuz? İtiraf etmeliyim ki iyiydi, biraz beni ürküttü.” Başımı sallayarak söyledim.

“Ryan bu şekilde şaka bile yapma, biliyorsun ki tüyler ürpertici gülümsemeleri olan insan hikâyeleri beni korkutur.” Kelsey tersledi.

“Baksana sen, gecenin ortasında ödümü patlatan asıl sendin!” Gülümsedim. “Bu arada nasıl oluyor da telefon saatini 1:09’da durdurmayı başardınız? İşte bu iyiydi.”