Durmuş ony aýnatdy. Bir diýenini iki gaýtalatmady. Suw ýaly ulag, köşk ýaly jaý, ýene-ýene...
«Köp berip azdyrmasyn, az berip tozdurmasyn» diýen dillere gurban bolsaň... Ol köpe uçrap, soňabaka gelen döwleti göterinip bilmän, ýörite öz hyzmaty üçin adam tutundy. «Pula düzelse kaýyl, tomsuň epgeginde, gyşyň sowgunda daşarda kaňkap ýörmeli etmesin» diýip ýatdy salkyn töründe.
... Wagta salym ýok. Günler aýa, aýlar ýyla öwrülip eslije wagt geçdi, durmuş özgerdi. Görsene, ykbal oýnuny. Ol häzirem şo-ol arzuw edişi ýaly, salkyn dulunda, ýumşak düşegiň üstünde. Ýöne onuň ne-hä mejaly bar, ne-de ysgyny. Durmuş ony iki aýagyndan hem jyda düşürdi. Onuň gözleri gapyda. Ýene bir üýtgän zat, ol indi «daşary çykmasam bolýar» diýip däl-de, «ah, Hudaý jan, menem saglygyma gowuşsam, ähli zada kaýyl, ýöne öýe baglanyp oturmaly etme. Bir ýagty ýalançyny görsedim...» diýip dileg edýär.
...Eý-ho, ykbal bu, dileg etmegi, baýlygy, pukaralygy göterinmegi hem başarmak gerek.